برای خواستگاری در قديم به خاطر اين که اکثر دختران قالی باف بوده و خيلی کم از خانه بيرون می آمدند مادر و خواهر داماد برای ديدن عروس در محل ايلاق يا محل شستن لباس در کنار آب قنوات ، در عروسيها ، در مراسم تعزيه و غيره دختران را زير نظر می گرفتند و او را انتخاب می کردند بعد مادر داماد به بهانه های مختلف به خانه دختر برای ديدن قيافه و رفتار و کردار می رفت و اگر مادر داماد عروس را می پسنديد علناً به مادر دختر می گفت که برای خواستگاری آمده است و با عبارات خاصی مثل آمده ايم ببينيم پسر ما را به غلامی قبول داريد يا نه ؟ و مادر عروس جواب می داد که بايد با شوهرش مشورت کند بعد از قبول واقع شدن مادر عروس به مادر داماد پيغام می داد که پسر شما را به آقايی می پذيريم حال مادر داماد شکل و شمايل دختر و چشم و ابرويش را چنان برای پسرش توصيف می کرد که داماد دل توی دلش نمی ماند و اصرار و پافشاری برای مجلس بله وبرون از طرف پسر شروع می شد . در اين فاصله خانواده عروس تحقيقاتی در مورد شغل و شخصيت و اخلاق داماد انجام می دادند و اگر پسر در محلی مشغول کار بود دختر را پنهانی برای ديدن داماد به آنجا می بردند تا داماد را ببيند و اگر نقصی در وضع داماد مشاهده نمی کرد در شب بله برون موافقت خود را با ازدواج اعلام می داشتند .

مراسم شیرینی خوران :

پس از اذن ( اجازه ) گرفتن در مجلس بله برون معمولاً مراسم شيرينی خوران صورت می گرفت به اين ترتيب که خانواده داماد مقداری شيرينی ، گز و سوغات از قبيل انگشتر و مقداری پارچه خريداری کرده و بعد از اطلاع دادن همراه بستگان و فاميلان خود وسايل را که به کفش و دستمال معروف بود را در چند مجمعه قرار داده و با چهره های شاد و هلهله به طرف خانه عروس می رفتند . ابتدا عروس در مجلس حاضر نمی شد تا اينکه مادر داماد هديه ای به او پيش کش می کرد و با اصرار او را وارد مجلس می کرد از طرف مادر و خواهران داماد انگشتر نامزدی را به دست عروس می کردند و از اين به بعد دختر را عروس خود به حساب می آوردند حال خانواده عروس نيز مقداری هدايا از قبيل لباس و يک دستمال ابريشمی را در مجمعه های ارسالی قرار داده و برای داماد و خانواده ارسال می کردند اين مراسم با رقص و پايکوبی و صرف شربت و شيرينی خاتمه می يافت .