شعرای منطقه ميمه
شبی در خواب ديدم شاعران را
خداوندان نظم جاودان را
رهی با انوری سيمين و صحبا
عميدی شهريار مجلس آرا
ملک با عشقی و پروين وعارف
هدايت بود وسرمد از معارف
به قاضی دره بزم آراستندی
مرا نيز اندر آنجا خواستندی
پس از لختی که جمعاً آرميدند
به صدر خود ملک را برگزيدند
رهی در جلسه آغاز سخن کرد
چو قاضی پرسشی از حال من کرد
ملک گفتا به من ای لای بيدی
دبيرستان و دانشگاه ديدی ؟
به عهد کودکی رفتی دبستان ؟
رساندی دوره شش را به پايان ؟
به پاسخ گفتمش مکتب نديدم
گلی از گلشن دانش نچيدم
فساد وهرج ومرج استاد من بود
طبيعت مرشد ارشاد من بود
پس از قتل پدر جنگ جهانی
پديد آمد بدانگونه که دانی
حشم بردند وخر افسار کردند
بساط البيت ما را بار کردند
زمين خانه شد فرش يتيمان
نشسته مادری تنها و گريان
چو مرغی جوجگان را زير پر کرد
سپس با کودکان عزم سفر کرد
مرا مادر به شوهر خاله ام داد
نه بهر کار در مکتب فرستاد
در آن مکتب نبودم همکلاسی
بجز خاکم نبود فرش و پلاسی
بدی ميرزا رضا نام معلم
همه تعليم من کام معلم
روانش شاد ويادش جاودان باد
بحق خلد برينش آشيان باد
ملک گفتا شنيدم شعر گويی!
چرا راهی به غير از اين نپويی
بگفتم با ادب اندر جوابش
که بنشيند فرو خشم و عتابش
که من بر وصف حال خويش گاهی
در اين دفتر نويسم حرف واهی
ببخشيد از سخن پرتاب کردم
اگر ديدی کتابی چاپ کردم
بفرما تا دهندم گوشمالی
رها گردم از اين آشفته حالی
زگفتار ملک عشقی برآشفت
چو شيران غرشی کرد وبدو گفت
که ای استاد بی همتای دوران
نديده منتقم هرگز دبستان
نه بنوشته خطی با خامه ی نی
ز فروردين به مکتب رفته تادی
پس از عشقی زجابرخاست پروين
بگفتا بايدش نبود نخستين
بحق گوينده ای نقّاد باشد
بفرماييد تا استاد باشد
رهی گفتا که شعر نو سُرايی ؟
به روز نو نمايی نو سرايی ؟
به او گفتم که شعر نو سخن نيست
به بازار ادب آنرا ثمن نيست
ادب را واقعاً معدوم کردند
چو نام شعر نو مرسوم کردند
پس از آن بحث وجنجال وهياهو
مرا بگذاشتندی در ترازو
چو طبع شاعری در من نديدند
دو بيتی را برايم برگزيدند
ملک گفتا که اين راهی است آسان
به يکدم می بری آنرا به پايان
زگفتار ملک دلشاد گشتم
به قول بچه ها استاد گشتم
سراينده مرحوم حسين کريمی ( منتقم ) لای بيدی
